Ne çok şeyden korkuyoruz.
Bir şeyi çok istiyoruz. Ama ölesiye çok. Sonra günün birinde onun gerçekleşme ihtimali doğuyor. İşte tam o anda içimizde bir ses, çok tanıdık bilgiç bir ses konuşmaya başlıyor. Gerçekten o kadar istiyor musun, buna emin misin,düzenini bozmaya değer mi? Hem bakalım becerebilecek misin? Sen o kadar da yeterli değilsin bence. Sen bunu hak etmedinki hem? Ya tam istediğin gibi olmazsa. Ayyy bu oldu ya kesin arkasından bir şey olucak.
Peki en kötü ne olur diye soruyor içimdeki diğer dingin ses… En kötü ne gelir başıma… Rezil mi olurum, komik mi düşerim, aptal mı gözükürüm. En kötü ne olur, soruyorum sana… Ama ben ölmek istemiyorum der bilgiç olan. Bunu yaparsan benim ölme ihtimalim var… Ben bu gerçekliği bilmiyorum diye bağırıyor, tedirgin. Birlikte öğreniriz diyor dingin ses. Çünkü hiçbir şey yapmadan yaşarsam da ben öleceğim… Yoruldım aynı sabahlara uyanmaktan, beceremeyen olmaktan, yapamayan olmaktan. Biliyorum ki çok güçlüyüm ben,hissediyorum. Hem diyelim ki olmadı. Sonra başka zaman yine deneriz. Sonra yine deneriz. Ne kaybederim ki!
Bilgiç ses telaşlı. Hala denemeye devam ediyor. Hep denedin de ne oldu? Bak her şey yine hep aynı? Dingin ses bu sefer kararlı; bak o kadar denemişiz hala buradayız. Hiçbir şey olmamış. O halde yeniden denemekten hiçbir zarar gelmez kimseye…
Gidiyorum isteğime doğru sevgiyle… Bilgiç ses hala korkuyor. Son bir denemeyle; ya zihninin oyunuysa bu… Ya asıl isteyen oysa, ya daha zamanı değilse ya daha hazır değilsen…. Son vuruşlarını yapıyor hala vazgeçirebilirim diye. Olabilir diyor dingin ses. Belki de öyle. Belki de henüz zamanı değil. Ama ne var biliyor musun denemeden bilemem ki…
